Wojciech Jan Szymański, przez niemal 60 lat związany z wysokogórskim ośrodkiem toruńskim. Urodził się 26 czerwca 1928 r. we Włocławku, gdzie też uczęszczał do szkół. Po maturze studiował chemię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, studia ukończył w r. 1952 a w 1953 podjął pracę na uczelni, której poświęcił swoje siły – kolejno jako asystent, adiunkt i profesor, lubiany przez młodzież i ceniony w sferach naukowych. Wykładał na Wydziale Chemii, w latach 1969–98 kierował zorganizowanym przez siebie Zakładem Chemii Jądrowej. Zgodnie z rodzinną tradycją, w r. 1948 wstąpił do PPS, z którym niebawem trafił w szeregi PPR i PZPR. Jako student chodził po górach i zdobywał odznakę GOT brązową i srebrną. W dniu 1 stycznia 1950 zapisał się do PTT, latem 1951 r. ukończył ogólnopolski kurs dla początkujących na Hali Gąsienicowej (7–14 sierpnia), poprzedzony szkoleniem teoretycznym w Toruniu. Jego pierwszą drogą była grań Fajek, a pierwszymi instruktorami – Karol Filek i Andrzej Pietsch. Z dniem 4 października tego roku został członkiem uczestnikiem Koła Poznańsko-Pomorskiego KW, co Zarząd KW PTTK zatwierdził 21 października. W Tatrach wspinał się intensywnie. Zaraz po kursie – 26 sierpnia – meldował ambitne przejście wschodniej ściany Zadniego Granatu \"drogą różną od WHP 232\". 10 lutego 1954 uczestniczył w głośnych zdarzeniach na Żabim Szczycie Niżnim. Weszły one do historii tamtych lat a nawet do klubowej legendy. Często cytowane \"do kogo strzelacie?\" uważał za wymysł Jurka Sawickiego, choć przyznawał, że wobec histerii żołnierza, partyjna pogróżka mogła zostać faktycznie użyta. Tymczasem poznawał klasyczne drogi, w r. 1958 oceniał swój dorobek z Tatr na 250 godzin przewodnikowych latem i 80 zimą, podczas gdy przeciętna u rówieśników wynosiła wówczas ok. 100 godzin latem i 30 zimą. Za najlepsze uważał I przejście górnej części pn. ściany Świnicy oraz II przejście zimowe Orlej Perci od Roztoki do Zawratu, zrealizowane w styczniu 1955 r. wraz z Jerzym Sawickim \"Szmaciarzem\". Z późniejszych lat WHP notuje jego wariant na wsch. ścianie Łomnicy 29 VIII 1961 z Wojciechem Dembińskim i częstym partnerem, Tadeuszem Łaukajtysem. Zdzich Dziędzielewicz wspomina zimową wspinaczkę z Wojtkiem drogą Świerza na Pośredni Mięguszowiecki. Wspinał się – mówi – znakomicie, ale miał zły zwyczaj wychodzenia rano bez śniadania. Pociągały go góry wyższe niż Tatry. W latach 1957–59 trzykrotnie wyjeżdżał w Kaukaz. Do jego zdobytych tam szczytów należą wschodni wierzchołek Elbrusa (5595 m, 10 IX 1957), Sułachat Gołowa (3439 m, 8 VIII 1958), Sofrudżu (3785 m, 10 VIII 1958), Dombaj Ulgen Główny (4040 m, 14 VIII 1958), Mały Dombaj (3800 m, 18 VIII 1958, trawersowanie ku pn.-zach.), Ercog 3867 m przez Dżałowczat 3870 m (2 VII 1959), Dżuguturłuczat (3921, 9 VII 1959) i Biełała Kaja (3851 m, 15 VII 1959). Wśród jego
 kaukaskich partnerów byli Bolesław Chwaściński, Zdzisław Dziędzielewicz, Justyn Wojsznis, Andrzej Sobolewski, Barbara Morawska-Nowak, Roman Petrycki, Jan Słupski, Stanisław Kuliński i inni. W r. 1971 poznał Atlas Wysoki. Wraz z Tadeuszem Łaukajtysem zrobił I wejście prawym skrajem pn. ściany Dżebel Ajui (3382 m, 17–19 II 1971) oraz I wejście środkowym filarem pd. ściany Tazarhart, zarazem pierwsze wejście zimowe na ten szczyt (1 III 1971). W r. 1973 był zastępcą kierownika wyprawy w Andy Peruwiańskie. Razem z Tadeuszem Łaukajtysem, Eugeniuszem Chrobakiem i Ludwikiem Wilczyńskim dokonał I wejścia pd. filarem Huandoy Oeste (6356 m, 25–28 lipca, szczyt 27), co można uznać za sukces górski jego życia (\"Taternik\" 1974). \"Było to wejście wybitnie sportowe o V stopniu trudności efektowną drogą skalno-lodowo-śnieżną\" – oceniał dr Saysse-Tobiczyk w V tomie \"W skałach i lodach swiata\" (1974). W r. 1977 kierował wyprawą toruńską w Hindukusz, podczas której osiągnął na Noszaku rekordową dla siebie wysokość 7000 m. Do sukcesów wyprawy należało wejście na Noszak Czeszki Margity Štěrbovej. W r. 1983 był kierownikiem wyprawy toruńsko-gdańskiej na Dhaulagiri (\"Taternik\" 2/1983) a w 1987 – wyprawy polsko-czechosłowackiej na pd.-wsch. ścianę Manaslu (do 6800 m, T. 1/1987). Bogusław Kowalski wspomina jego przerwany z powodu choroby wyjazd na Gyachung Kang w r. 1998 – towarzysko, poza składem wyprawy.
Stale udzielał się organizacyjnie. W grudniu 1950 r. powstało Koło Poznańsko-Pomorskie z \"promieniującym kulturą taternicką i znajomością spraw wysokogórskich\" centrum toruńskim, gdzie działali profesorowie Czerny, Czeżowski i Passendorfer. Duszą tego centrum był Leszek Michalski. W listopadzie 1951 r. wyodrębniło się Koło Pomorskie w Toruniu, formalnie zawiązane 21 stycznia 1952 roku. Wojciech Szymański był przy jego narodzinach ale jako członek uczestnik nie mógł należeć do założycieli. Był aktywny przy zmianach organizacyjnych lat 1951–56, m.in. jako dyskutant Krajowej Narady Komisji Taternictwa 17 maja 1953 roku. Mieszkał wtedy jeszcze we Włocławku. Pochłonięty pracą na UMK, zawsze znajdował czas na wypady w góry i na pracę klubową. W latach 1964–67 był prezesem Koła Toruńskiego KW, w kadencji 1980–83 członkiem Sądu Koleżeńskiego PZA. Pozycja naukowa umożliwiała mu wyjazdy na Zachód. Podczas stażu we Francji w latach 1962–1963 odnowił kontakt z Jerzym Sawickim, spotykał się tam również ze Zdzisławem Kozłowskim i z Jerzym Wehrem. Pisywał w \"Taterniku\", był też autorem kilku skryptów i do dziś aktualnych podręczników (\"Chemia jądrowa\" i inne). W r. 2000 poproszony przez nas spisał swoją wersję relacji z Żabiego Niżniego 1954, opublikowaną w zeszycie 7 Bibl. Historycznej GS. W r. 2007 KW Toruń obdarzył go godnością członka honorowego, został też odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP. Odszedł w niebieskie hale 27 marca 2010 r. , spoczął na cmentarzu bródnowskim w Warszawie. Zostanie we wdzięcznej pamięci setek uniwersyteckich wychowanków i zawsze wiernych górskich przyjaciół.

Na szczycie Ajui w Atlasie Wysokim.Z lewej Wojtek Szymanski obok Tadek Łaukajtys(fot.T.Łaukajtys)